Bir odada dört mum sessizce yanıyordu. O kadar derin bir sessizlik hüküm sürüyordu ki odada, aralarında fısıltı şeklindeki konuşmaları bile rahatlıkla işitiliyordu.
Birinci mum:
· Ben “barış”ım! dedi. Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp, etrafıma ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor. Artık sönmek üzereyim…
Ve sessizce karanlığa gömülüverir.
İkinci mum:
· Ben “güven”im der. Ama artık gerekli olduğuma inanmıyorum. Yanık kalmamın da bir kıymeti kalmadı, diye eklerken hafif bir esinti ışığını söndürüverir.
Üçüncü mum çok üzgündür:
· Ben “sevgi”yim ama etrafıma ışık verecek gücüm kalmadı, insanlar beni hep kenara atıyorlar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmemeye başladılar.
Sessizce söner gider, sevgi mumu…
O sırada içeri aniden bir çocuk girer. Üç mumun söndüğünü görünce sebebini sorar ve niçin sonuna kadar yanmadıklarına hayıflanarak ağlamaya başlar.
Dördüncü mum, yumuşak ve yatıştırıcı sesi ile çocuğa ağlamamasını söyler.
· Korkma ben etrafıma ışık saçtığım sürece diğerleri yeniden yanarlar ve onlar da aydınlatmaya devam ederler. Zira ben “umut”um!
Gözleri parlayan çocuk mumunu alır ve diğerlerini sevgiyle teker teker yakar.
İçinizdeki umut mumunu asla söndürmeyin...
Comments